Ghana #37
Door: Senne Bours
Blijf op de hoogte en volg Senne
16 Mei 2019 | Ghana, Nkoranza
Donderdag 16 mei
Nadat de wekker 3x was afgegaan ben ik opgestaan om te gaan wandelen. Eigenlijk zoals iedere ochtend. Hoe langer we hier rondlopen, hoe minder kinderen met ons meelopen in de ochtend. We hebben dus gewoon een uur zelf gewandeld met soms één kindje aan de hand. Die al snel weer wegrende. Het had de hele nacht geregend en het was aan het waaien, wat eerlijk gezegd erg frisjes was. Ondanks dat was het wel nog 29 graden, maar ik kan je vertellen dat ik kippenvel om mijn armen had. Het was ook heel erg bewolkt en er kwam geen straaltje zon doorheen. Dat betekende dat ik me maar moest warm lopen. Gelukkig had ik hier een uur de tijd voor. De minuten vlogen helaas niet voorbij, maar omdat het niet zo warm was als normaal viel het toch reuze mee. We liepen met ons zessen zonder kinderen dus hadden het gezellig door te kletsen over de kinderen (op een positieve ma Ier natuurlijk). Hier en daar gaven we eens een kindje een aai over zijn bol, maar echt gek genoeg wilden ze niet met ons meelopen. Gelukkig wilde James wel gewoon gevoerd worden en was hij erg blij om me te zien aan de tafel. De scholen zijn weer begonnen na Pasen en het is trouwens echt superschattig om alle kinderen hier in hun uniformpjes te zien. Allemaal van die bruine broekjes en beige blousjes. De bewoners van PCC gaan naar Solomon Special School die 50 meter verderop ligt, maar kinderen zoals Emanuella, Stephen, Gabriel, Nana Jaw en Nana Adjei gaan naar een normale school. Deze kinderen hebben namelijk geen, of alleen een lichamelijke beperking. Na het ontbijt heb ik mijn special attention met Benjamin besteed op de grond. Omdat de kinderen naar school zijn gaan we niet meer dansen. Alhoewel ik het noet erg vind om af en toe even te knuffelen met zo'n kleintje ;). Ook Ben was blij om me te zien. Dat is eigenlijk de enige keer wanneer ik Ben zie lachen, namelijk wanneer ik aan kom lopen. Hij weet precies hoe laat het is... tijd voor special attention. En als ik daar dan zo zit met een kleintje op mijn schoot, dan heb ik de tijd om eens om me heen te kijken en de cultuur in me op te nemen. Ik ervaar enorm veel dingen als positief, maar eerlijk gezegd ook als negatief. Ik kan hier dieper op ingaan, maar ik kijk liever meer naar de positieve dingen dan de negatieve. Je mag me er gerust wel naar vragen als ik terug ben :). Na Benjamin ben ik door gegaan naar Esther en wat een verrassing hoor.... ze wilde weer met de blokken spelen. Ook liep ze weer naar haar vaste plekje waar al twee andere vrijwilligers zaten met hun special attention kinderen, maar dat maakt voor Esther niet uit hoor. Ze gooide de doos met blokken om op de tafel en ging bouwen. Esther is ook erg sociaal en knuffelt me heel vaak uit het niets. Dat doet ze ook veel als ze zo enthousiast is. Ze heeft ook een goede band met Chiara, de andere vrijwilliger, en kon daarom ook niet ophouden met praten tijdens onze special attention. Kojo Patrick was weer naar school en ik vind het zo sneu dat we geen special attention meer hebben, want iedere dag vanaf 12 uur is hij er weer en geeft hij aan dat hij bellen wilt blazen. Helaas is dit niet meer mogelijk.. Ik heb dus ook een uurtje pauze gehad in plaats van een half uur, maar eerlijk gezegd vond ik dat niet erg. Ik ben nog even op bed gaan liggen en volgens mij heb ik ook nog een aantal minuutjes de ogen dichtgedaan. Oja, Tawiah was ook naar school dus ik had niks te doen tot half 12 zelfs. En het wordt nog mooier want Theresa had zichzelf ondergeplast in haar rolstoel dus ook daar hoefde ik geen special attention mee te doen. Ik ben wel bij de muziek gaan zitten om de andere kinderen te zien dansen. Na de lunch zijn Shar en ik naar het dorpje gegaan. Normaal pakken we de tuktuk, maar daar moeten we meestal een uur op wachten. Dus we besloten om te gaan lopen. Het was tenslotte toch al de hele dag bewolkt. We zijn even naar de bank gegaan om te pinnen, naar de supermarkt en naar tante Annie. Eenmaal terug bij PCC was het alweer 20 voor 2 en is de rest na het eten naar bed gegaan. Ikzelf niet maar ik heb nog wat gelezen in mijn boek. En Spiderman 2 afgekeken. Want daar was ik in mijn vorige pauze aan begonnen, omdat die zo lang duurde. Nana Adjei en Gabriel waren terug van school maar voordat we naar de computerroom gingen, moest Nana Adjei eerst even de varkens te eten geven. Ik ben uiteraard weer meegegaan, ondanks de geur die er hangt, en heb hem geholpen met voeren. Hij heeft altijd een kruiwagen vol met poeder waar hij vervolgens de tuinslang in legt en aanzet. Dan gaat hij alles omscheppen en verandert hetgeen in een prutje wat hij vervolgens weer in de varkensstal gooit. Ik had de belangrijkste taak! De kraan aan en uit zetten! Natuurlijk verliep dit feilloos (ik ben de beste in mijn vak) en konden we binnen 10 minuten naar de computerroom. Shar had de computer al voor ons opgestart omdat Ayim zelf niet in staat is om op de computer te spelen, maar Ayim houdt van de muziek. Gabriel wilde deze keer wel naar de computerroom, maar geen spelletje doen op de computer. Hij wilde graag een spelletje spelen op mijn telefoon. Terwijl hij aan het spelen was drong het tot me door hoe geweldig iedereen hier onze telefoons vindt. Op de computers staan maar 5 spelletjes terwijl ik op mijn telefoon, een stuk technologie wat in mijn broekzak past, wel meer dan 15 spelletjes heb. Gabriel speelt altijd graag een voetbal spelletje op mijn telefoon en Subway Surfers. En hoe vaker hij het speelt, hoe beter hij wordt! Ik zie serieus vooruitgang, vooral bij Subway Surfers. Pooltime ging helaas niet door omdat er gewoonweg geen water in het zwembad zat. Het was al de hele dag bewolkt en volgens mij hadden de kinderen het koud. Het is tenslotte het koudste seizoen hier in Ghana. Dat betekende dat wij weer een uurtje vrije tijd hadden en dat heb ik alleen maar besteed aan een nieuw spelletje op mijn telefoon: Mahjong. Lekker oldschool. Bovendien heb ik ook weer spider solitaire gedownload want die zag ik hier op de computers staan. Nog even en ik ga mijnenveger downloaden. Na het eten geven (gewoon rijst met bonen en een sausje) ben ik zelf naar het huisje gerend want ik had honger. Ik had nog genoeg over van de middag van tante Annie en dat was binnen 5 minuten op. Ik heb hier in Ghana zo'n enorme honger altijd, ondanks dat ik zoveel eet. Zelfs in de kleine pauzes eten we cornflakes die we in de supermarkt hebben gekocht. En instant noodles. En knakworsten met zoet brood wat we op de markt hebben gehaald, maar het mag allemaal niet baten. Toen het ongeveer kwart over 7 was zijn Shar en ik eens bij de tvroom gaan kijken. Hier gaan alle kinderen iedere avond naartoe om een film te kijken. Het was zo schattig om ze daar allemaal te zien zitten en hoe gefocust ze op het scherm waren. Sommigen begonnen zelfs te dansen op de muziek en anderen lagen te slapen. Het stonk er wel enorm en we zijn daarom ook niet naar binnen gegaan, maar hebben aan het raam staan kijken. Toen viel ons ook op dat de kids zonder geestelijke beperking gewoon nog school hadden. Of zoals Stephen het noemt: 'night classes'. Ze krijgen in de avond dus gewoon nog les van een leraar hier in PCC voor een aantal uurtjes. Ik moet er niet aan denken om tot half 3 school gehad te hebben, om om 6 uur weer te beginnen! Nou moet ik wel zeggen dat de kinderen hier enorm gedreven zijn en blij zijn dat ze naar school kunne. Die motivatie heb ik nodig in mijn leven en ik ben er ook wel zeker van dat mijn visie op school zal veranderen zodra ik terug ben in Nederland. Ook weer in positieve zin natuurlijk. Ik ben hierna nog even op bed gaan liggen maar het is helaas veel te donker altijd om te lezen in de avond. Het is hier in Ghana al pikkedonker om half 7 dus veel kunnen we niet doen behalve een potje UNO en kaarten. Ik had ook nog even mijn blog bijgewerkt en heb daarna het licht uitgedaan.
Nadat de wekker 3x was afgegaan ben ik opgestaan om te gaan wandelen. Eigenlijk zoals iedere ochtend. Hoe langer we hier rondlopen, hoe minder kinderen met ons meelopen in de ochtend. We hebben dus gewoon een uur zelf gewandeld met soms één kindje aan de hand. Die al snel weer wegrende. Het had de hele nacht geregend en het was aan het waaien, wat eerlijk gezegd erg frisjes was. Ondanks dat was het wel nog 29 graden, maar ik kan je vertellen dat ik kippenvel om mijn armen had. Het was ook heel erg bewolkt en er kwam geen straaltje zon doorheen. Dat betekende dat ik me maar moest warm lopen. Gelukkig had ik hier een uur de tijd voor. De minuten vlogen helaas niet voorbij, maar omdat het niet zo warm was als normaal viel het toch reuze mee. We liepen met ons zessen zonder kinderen dus hadden het gezellig door te kletsen over de kinderen (op een positieve ma Ier natuurlijk). Hier en daar gaven we eens een kindje een aai over zijn bol, maar echt gek genoeg wilden ze niet met ons meelopen. Gelukkig wilde James wel gewoon gevoerd worden en was hij erg blij om me te zien aan de tafel. De scholen zijn weer begonnen na Pasen en het is trouwens echt superschattig om alle kinderen hier in hun uniformpjes te zien. Allemaal van die bruine broekjes en beige blousjes. De bewoners van PCC gaan naar Solomon Special School die 50 meter verderop ligt, maar kinderen zoals Emanuella, Stephen, Gabriel, Nana Jaw en Nana Adjei gaan naar een normale school. Deze kinderen hebben namelijk geen, of alleen een lichamelijke beperking. Na het ontbijt heb ik mijn special attention met Benjamin besteed op de grond. Omdat de kinderen naar school zijn gaan we niet meer dansen. Alhoewel ik het noet erg vind om af en toe even te knuffelen met zo'n kleintje ;). Ook Ben was blij om me te zien. Dat is eigenlijk de enige keer wanneer ik Ben zie lachen, namelijk wanneer ik aan kom lopen. Hij weet precies hoe laat het is... tijd voor special attention. En als ik daar dan zo zit met een kleintje op mijn schoot, dan heb ik de tijd om eens om me heen te kijken en de cultuur in me op te nemen. Ik ervaar enorm veel dingen als positief, maar eerlijk gezegd ook als negatief. Ik kan hier dieper op ingaan, maar ik kijk liever meer naar de positieve dingen dan de negatieve. Je mag me er gerust wel naar vragen als ik terug ben :). Na Benjamin ben ik door gegaan naar Esther en wat een verrassing hoor.... ze wilde weer met de blokken spelen. Ook liep ze weer naar haar vaste plekje waar al twee andere vrijwilligers zaten met hun special attention kinderen, maar dat maakt voor Esther niet uit hoor. Ze gooide de doos met blokken om op de tafel en ging bouwen. Esther is ook erg sociaal en knuffelt me heel vaak uit het niets. Dat doet ze ook veel als ze zo enthousiast is. Ze heeft ook een goede band met Chiara, de andere vrijwilliger, en kon daarom ook niet ophouden met praten tijdens onze special attention. Kojo Patrick was weer naar school en ik vind het zo sneu dat we geen special attention meer hebben, want iedere dag vanaf 12 uur is hij er weer en geeft hij aan dat hij bellen wilt blazen. Helaas is dit niet meer mogelijk.. Ik heb dus ook een uurtje pauze gehad in plaats van een half uur, maar eerlijk gezegd vond ik dat niet erg. Ik ben nog even op bed gaan liggen en volgens mij heb ik ook nog een aantal minuutjes de ogen dichtgedaan. Oja, Tawiah was ook naar school dus ik had niks te doen tot half 12 zelfs. En het wordt nog mooier want Theresa had zichzelf ondergeplast in haar rolstoel dus ook daar hoefde ik geen special attention mee te doen. Ik ben wel bij de muziek gaan zitten om de andere kinderen te zien dansen. Na de lunch zijn Shar en ik naar het dorpje gegaan. Normaal pakken we de tuktuk, maar daar moeten we meestal een uur op wachten. Dus we besloten om te gaan lopen. Het was tenslotte toch al de hele dag bewolkt. We zijn even naar de bank gegaan om te pinnen, naar de supermarkt en naar tante Annie. Eenmaal terug bij PCC was het alweer 20 voor 2 en is de rest na het eten naar bed gegaan. Ikzelf niet maar ik heb nog wat gelezen in mijn boek. En Spiderman 2 afgekeken. Want daar was ik in mijn vorige pauze aan begonnen, omdat die zo lang duurde. Nana Adjei en Gabriel waren terug van school maar voordat we naar de computerroom gingen, moest Nana Adjei eerst even de varkens te eten geven. Ik ben uiteraard weer meegegaan, ondanks de geur die er hangt, en heb hem geholpen met voeren. Hij heeft altijd een kruiwagen vol met poeder waar hij vervolgens de tuinslang in legt en aanzet. Dan gaat hij alles omscheppen en verandert hetgeen in een prutje wat hij vervolgens weer in de varkensstal gooit. Ik had de belangrijkste taak! De kraan aan en uit zetten! Natuurlijk verliep dit feilloos (ik ben de beste in mijn vak) en konden we binnen 10 minuten naar de computerroom. Shar had de computer al voor ons opgestart omdat Ayim zelf niet in staat is om op de computer te spelen, maar Ayim houdt van de muziek. Gabriel wilde deze keer wel naar de computerroom, maar geen spelletje doen op de computer. Hij wilde graag een spelletje spelen op mijn telefoon. Terwijl hij aan het spelen was drong het tot me door hoe geweldig iedereen hier onze telefoons vindt. Op de computers staan maar 5 spelletjes terwijl ik op mijn telefoon, een stuk technologie wat in mijn broekzak past, wel meer dan 15 spelletjes heb. Gabriel speelt altijd graag een voetbal spelletje op mijn telefoon en Subway Surfers. En hoe vaker hij het speelt, hoe beter hij wordt! Ik zie serieus vooruitgang, vooral bij Subway Surfers. Pooltime ging helaas niet door omdat er gewoonweg geen water in het zwembad zat. Het was al de hele dag bewolkt en volgens mij hadden de kinderen het koud. Het is tenslotte het koudste seizoen hier in Ghana. Dat betekende dat wij weer een uurtje vrije tijd hadden en dat heb ik alleen maar besteed aan een nieuw spelletje op mijn telefoon: Mahjong. Lekker oldschool. Bovendien heb ik ook weer spider solitaire gedownload want die zag ik hier op de computers staan. Nog even en ik ga mijnenveger downloaden. Na het eten geven (gewoon rijst met bonen en een sausje) ben ik zelf naar het huisje gerend want ik had honger. Ik had nog genoeg over van de middag van tante Annie en dat was binnen 5 minuten op. Ik heb hier in Ghana zo'n enorme honger altijd, ondanks dat ik zoveel eet. Zelfs in de kleine pauzes eten we cornflakes die we in de supermarkt hebben gekocht. En instant noodles. En knakworsten met zoet brood wat we op de markt hebben gehaald, maar het mag allemaal niet baten. Toen het ongeveer kwart over 7 was zijn Shar en ik eens bij de tvroom gaan kijken. Hier gaan alle kinderen iedere avond naartoe om een film te kijken. Het was zo schattig om ze daar allemaal te zien zitten en hoe gefocust ze op het scherm waren. Sommigen begonnen zelfs te dansen op de muziek en anderen lagen te slapen. Het stonk er wel enorm en we zijn daarom ook niet naar binnen gegaan, maar hebben aan het raam staan kijken. Toen viel ons ook op dat de kids zonder geestelijke beperking gewoon nog school hadden. Of zoals Stephen het noemt: 'night classes'. Ze krijgen in de avond dus gewoon nog les van een leraar hier in PCC voor een aantal uurtjes. Ik moet er niet aan denken om tot half 3 school gehad te hebben, om om 6 uur weer te beginnen! Nou moet ik wel zeggen dat de kinderen hier enorm gedreven zijn en blij zijn dat ze naar school kunne. Die motivatie heb ik nodig in mijn leven en ik ben er ook wel zeker van dat mijn visie op school zal veranderen zodra ik terug ben in Nederland. Ook weer in positieve zin natuurlijk. Ik ben hierna nog even op bed gaan liggen maar het is helaas veel te donker altijd om te lezen in de avond. Het is hier in Ghana al pikkedonker om half 7 dus veel kunnen we niet doen behalve een potje UNO en kaarten. Ik had ook nog even mijn blog bijgewerkt en heb daarna het licht uitgedaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
