Ghana #44

Donderdag 23 mei

Vandaag was de allerlaatste dag die wij binnen de muren van PCC zouden spenderen. We gaan vrijdag al naar Accra dus vandaag was onze laatste volledige dag. En dat werd groots gevierd. Maar eerst begon de ochtend zoals iedere andere ochtend. We begonnen met wandelen en onze leraren waren er trouwens ook. Die waren gisteren al aangekomen bij ons. We zouden vandaag dus ook gaan evalueren over de reis en het project, maar dat komt later. Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik denk dat ik het wandelen wel ga missen. Met name omdat ik de kinderen ook erg ga missen. Esther die iedere ochtend naar de keuken wijst en daarbij 'kitchen' roept. Lizzy die op je af komt rennen en aan de hand wil lopen. En Kojo Patrick die me maar al te graag een kusje op mijn hand wil geven. En James die op me af komt rennen met zijn karretje als hij me voor het eerst ziet. Heerlijk. Wat ga ik dat missen! De kinderen aten als ontbijt weer tea (chocolademelk) en stokbrood met wat ei. Vaak gaat het brood bij de kinderen in de broekzak omdat ze het eten niet op krijgen voordat school begint. Onze leraren kwamen erbij zitten en Jana heeft zelfs meegeholpen. Wij zouden zelf later ontbijten, namelijk pas rond 9 uur, omdat het brood op was. Edna moest dus nog nieuw brood halen op de markt en dat zou wat langer duren. Erg was het niet, maar daardoor miste ik wel mijn laatste special attention met Benjamin. Die heb ik daarom later ingehaald. Esther wilde weer graag met de blokken spelen en Kojo Patrick wilde weer bellen blazen. De laatste dag voelde eigenlijk heel normaal. Tawiah was naar school, dus toen ben ik samen gaan zitten met Benjamin. Ik had voor de laatste keer met hem geknuffeld en ik heb hem alleen maar zien lachen. Theresa was weer spoorloos verdwenen, meegenomen door de caregivers. Ik had er wel voor gekozen om toch bij de muziek te gaan zitten, omdat het tenslotte de laatste keer was. Ik denk dat ik dar nog vaak ga zeggen. Na de lunch werden we allemaal één voor één geroepen om te evalueren. Ik heb dus tijdens de siësta gewacht totdat ik aan de beurt was en daarna gewacht totdat de rest klaar was. Na de siësta werden er ijsjes uitgedeeld. Iedereen liep met waterijsjes en yoghurtijsjes. De yoghurtijsjes hier smaken naar danoontjes trouwens! We konden het ook niet laten om er zelf een te pakken. Mijn laatste special attention met Nana Adjei en Gabriel was weer in de computerroom. Maar.... na een half uurtje barstte de hel los. Het begon kei, kei, keihard te regenen. Zo ongelooflijk hard dat Shar en Stephanie zelfs een reddingsactie zijn begonnen voor een aantal bewoners van PCC. Ze zijn de kinderen gaan halen en hebben ze ook naar de computerroom gebracht. Op een gegeven moment zaten we daar met ongeveer 15 kinderen. Best gezellig hoor! Wel erg warm en druk. Niet lang daarna besefte ik me dat ik het raam open had staan op de slaapkamer, dus ik ben snel door de regen terug naar huis gerend. Dit was helemaal nergens voor nodig want de wind stond de andere kant op en er kwam dus geen water naar binnen. Na het avondeten had Joe Emma een klein feestje geregeld. We kregen een bedankje namens hem, de caregivers en de kinderen. We kregen een klein cadeautje en er werden een paar liedjes gezongen. Vlak daarna ging iedereen naar de tvroom. Zelf zijn we ook nog even wat gaan eten. En wat eet je op de laatste dag? Frietjes natuurlijk! En ook met kip. We hebben nog even aan tafel gezeten en teruggekeken naar de leuke momenten in PCC en zijn daarna naar bed gegaan. Morgen vertrekken we om 10 uur naar Accra en ik moet mijn koffer nog inpakken.