Ghana #15

Woensdag 24 april

Omdat we vandaag gisteren de vaste programma's volgen ben ik bang dat de blog wat eentonig en kort zal worden. Ook heb ik iedere dag dezelfde kindjes en weet ik niet of ze iedere dag hetzelfde kiezen.
De ochtend begon weer met wandelen om 7 uur en daarna ontbijten. Mijn eerste special attention was met Benjamin en hij zat bij fysio. Hij is nog erg jong en kan dus niks anders behalve liggen. Zelfs zitten is erg lastig voor hem. Ik heb hem op schoot genomen en heb samen met hem maar 30 minuten voor me uitgestaard. Hij is wel superschattig. Esther koos weer voor de blokken die ze gisteren ook had. Hier maakt ze een muur van of een toren en vaak is het zo dat na 2 keer iets maken de tijd al om is. Door naar Kojo Patrick die het leuk vind om bellen te blazen. Hij kan het alleen niet zelf dus moest ik het doen. Geen probleem, vind ik zelf ook leuk. Na een kwartier had Kojo er genoeg van en is hij een puzzel gaan halen. Hier is hij echter nog niet slim genoeg voor dus hier heeft hij de laatste 15 minuten op gezeten. Het half uurtje pauze is wel heerlijk wat erna komt. Even bijkomen van de hitte en war water naar achteren gooien. Maar al snel kwam dit ten einde en moesten we door met de rest van het programma. Tawiah wilde graag weer voetballen zoals gisteren. Het lijkt allemaal heel leuk en aardig in het begin, maar als ik 2 keer de bal heb gehaald druipt het zweet me al de rug naar beneden. Nog 20 minuten te gaan tot de volgende special attention. Die 20 minuten waren de langste van mijn leven, maar ik heb het overleefd. Hierna had ik special attention met Theresa. Theresa zit voornamelijk in een rolstoel en doet niks. Verder zegt ze ook niks. Ze stond klaar bij fysio en er werd ondertussen muziek gemaakt dus het leek me een strak plan om gewoon te blijven waar ze al was. Het leek me een strak plan om te luisteren naar de woorden in het liedje die ze zongen, maar er is helaas geen touw aan vast te knopen. Twi is een onverstaanbare taal. Tijdens de siësta ben ik toch maar even een dutje gaan doen om bij te komen van de afgelopen dagen. Helaas was de stroom uitgevallen (niemand weet waarom) en kon ik niet slapen van de hitte. De ventilator boven het bed deed het dus ook niet. Morgen nog maar eens proberen. Al snel was het 3 uur en was het tijd voor mijn special attention met Gabriël. Ik had hem beloofd om mijn ukulele mee te nemen en we zijn ergens gaan zitten. Ik heb hem zelfs 2 akkoorden geleerd. Het is toch nog erg lastig voor een 7-jarige, maar hij had er plezier in. Toen ik Nana Adjei ging halen vroeg ik waar hij zin in had, maar ik mocht kiezen van hem. Ik met mijn stomme kop koos voor de basketbal waardoor we een half uur lekker in het zonnetje konden gaan basketballen. Het was wel supergezellig, maar ook nu droop het zweet me weer langs de rug naar beneden. Ik ben zelfs 5 minuten eerder gestopt zodat ik me nog even snel kon gaan omkleden voordat pooltime begon. Het zwembad zag er wel verfrissend uit, maar ik had me lenzen in. En het lijkt me niet erg verstandig om er dan in te gaan als er ook nog 20 andere kleine kinderen in zitten. Nadat alle kinderen wat hadden gegeten gingen ze naar de tv-room en konden wij ook nog gaan dineren. Edna had weer heerlijke frieten voor ons bereid, met kip en een koolsalade die bestond uit kool, mango en appel. Na het avondeten ging iedereen terug naar het huisje, maar Bram, Chiara en ik besloten om nog even het dorpje in te gaan om voetballen te kijken. Toen we terug liepen naar PCC leek het wel 3 uur 's nachts, maar het was pas iets van 9 uur. Hier wordt het namelijk al donker om 7 uur en om kwart over 7 is het zo donker dat je niks meer ziet zonder zaklamp.