Ghana #33

Zondag 12 mei

Ons laatste dagje in Kumasi. De wekker stond om half 9, maar iedereen was al wakker om 7 uur. We zijn daarom ook iets eerder vertrokken naar het zwembad. In Kumasi ligt een Golden Tulip hotel, dus hier hebben we de hele dag gespendeerd. Onderweg naar het hotel kwam ik iets merkwaardigs tegen... Ik zag namelijk iemand met een skateboard lopen en aangezien ik zelf skate is het logisch dat ik dit benoem. Nou vroeg ik me wel echt af hoe deze jongeman kon skaten. De weg bestaat namelijk voor 80% uit gaten en het asfalt dat er ligt is echt niet zo fijn als dat van ons. En eerlijk gezegd denk ik ook niet dat ze ergens een skatepark hebbe. Dat ga ik zo even opzoeken. Maargoed, we kwamen natuurlijk heel veel tegen onderweg. In de grote stad maak je veel meer mee dan in het dorpje Nkoranza, dus ik heb mijn ogen uitgekeken. Je zag heel veel mensen lopen met zwart en witte kleding. Deze kleuren dragen ze als er een bruiloft is. Ook liepen er enorm veel mensen in zwart en rood. Deze kleuren draag je voor een begrafenis. Een begrafenis is hier trouwens enorm groot en wordt dik gevierd. Er staan dan overal tenten op, met klapstoeltjes eronder en de muziek staat zo hard dat bijna je trommelvliezen springen. Iemand dood wordt groter gevierd dan iemands geboorte. Ik kan je niet vertellen waarom, want dat is nou eenmaal zo. Als we zo door de stad rijden of door de stad lopen voel ik me echt een bezienswaardigheid. Heel veel mensen maken foto's van je, als ze al een telefoon hebben, en ook heel veel mensen willen je huid aanraken. En er zijn natuurlijk honderden kinderen die even zwaaien naar ons en roepen dan het enige Engelse woord wat ze kennen: 'hello!'. We reden ongeveer een kwartiertje door de stad en waren al bij het hotel. Wat me echt heel veel aan onze vakanties van vroeger deed denken. Je betaalt ongeveer een tientje en dan kun je de gehele dag zwemmen. Ze hebben ook nog eens heerlijk eten en lekkere koude cocktails. Hier hebben we dan ook veel gebruik van gemaakt. Heel veel hebben we dus ook niet gedaan behalve zwemmen, zonnen, eten en drinken. Rond 5 uur liepen we weer naar de trotro omdat het helaas weer tijd was om terug naar Nkoranza te gaan. Nana Jaw, onze chauffeur, stond al klaar en we namen afscheid van de andere 4 van onze groep. En daar gingen we weer. Ik heb weer de gehele terugweg uit het raampje gekeken en het blijft op één of andere manier indrukwekkend. Wel was het al snel donker geworden. Maar dat stopte onze chauffeur niet want we reden in het donker gewoon 80km per uur op een weg wat voor 80% uit gaten bestaat én waar 24/7 dieren overlopen. Wat trouwens ook leuk is om te benoemen is dat iedereen hier met groot licht rijdt. Alleen maar. Dus als er een tegenligger komt word je echt bijne verblind en ik vraag me nu echt af hoe we die rit overleefd hebben. Als ik al niks zag door die voorruit, hoe kon onze chauffeur dan iets zien? Ach... We hebben het overleefd en daar gaat het om. We zijn er zelfs zonder krasjes vanaf gekomen. Ik heb wel mijn hoofd een keer gestoten, maar dat kwam door zo'n gat in de weg. Geloof me, België is er echt niks bij. Eenmaal terug bij PCC zijn we naar het huisje gegaan en bleek onze stroom uit te zijn gevallen. Alleen ons huisje... Dat hebben wij weer, maar dat betekende ook geen ventilator... Ja... ik ben even in de foetushouding gaan liggen huilen, maar ben direct daarna in slaap gevallen.